Οι φίλοι του μπλοκ

Δευτέρα 16 Ιουλίου 2007

Οι άρχοντες της Κινάρου

Η Κίναρος και τα Λέβιθα είναι δύο αμοργιανά νησιά στην μέση του Αιγαίου. Αποτελούν προέκταση της Αμοργού κι είναι η γέφυρα ανάμεσα στις Κυκλάδες και την Δωδεκάνησο. Διοικητικά ανήκουν στον νομό Δωδεκανήσου για τον λόγο ότι το 1832 (οπότε δημιουργήθηκε το ελληνικό κράτος) παρέμειναν στην κατοχή των Οθωμανών. Ενώθηκαν με την Ελλάδα το 1945 με την ένωση της Δωδεκανήσου. Από τα αρχαία χρόνια όμως αποτελούσαν τμήμα των νησιών της Αμοργού και ανήκαν στην περιφέρεια της Αιγιάλης. Κάτι που συμβαίνει και σήμερα.
Περισσότερα για την Κίναρο και τα Λέβιθα μπορείτε να διαβάσετε πατώντας εδώ.
Ακολουθεί ένα θαυμάσιο ρεπορτάζ για την Κίναρο του Μάκη Σελαμαζίδη που δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία.

του Μάκη Σελαμαζίδη

Ο Μικές (ο Κατσοτούρκης), ένας σπαθάτος το δέμας και νευρώδης 60άρης, είναι Καλύμνιος.
Η συμβία του, το Ρηνιώ, έλκει την καταγωγή της από τη Λαγκάδα της Αμοργού. Μεγάλωσε όμως με την οικογένειά της στο ερημονήσι Κίναρος, περίπου 20 ναυτικά μίλια από την Κάλυμνο και 18 από την Αιγιάλη της Αμοργού.
Ο Μικές και το Ρηνιώ Ο Μικές και το Ρηνιώ γνωρίστηκαν και ένωσαν τις τύχες τους το 1966 στην Κάλυμνο. Γνωριμία και γάμος σε μια βδομάδα. Μετά από τρία χρόνια μετανάστευσαν στην Αυστραλία. Τα όνειρά τους «εξανεμίστηκαν» γρήγορα στη χώρα των καγκουρό.
Το Ρηνιώ ένιωθε μιαν ακατανίκητη έλξη για το ερημονήσι που μεγάλωσε. Το 1975 μάζεψαν τα μπογαλάκια τους και πήραν των ομματιών τους. Επέστρεψαν στη γενέθλια γη.
Εκτοτε και μέχρι το 2000 έζησαν μεταξύ Καλύμνου και Κίναρου.
Το 2000 «αγκυροβόλησαν» διά βίου στο ερημονήσι. Τότε δεν υπήρχε ψυχή ζώσα στο νησάκι. Μοναδικοί κάτοικοί του έως σήμερα ο Μικές και το Ρηνιώ. Με τα 400 γιδοπρόβατά τους, δυο σπιθαμές αμπέλι, τη γαϊδουρίτσα τη Λιλή, τη σκυλίτσα τη Σίβα και τη μικρή Φρίντα, διασταύρωση Χάσκι με λύκο.
«Πρώτα θα δεις την ερημιά και θα της δώσεις το δικό σου νόημα...», λέει ο ποιητής. Φιλιωμένοι πρώτα απ' όλα με τον εαυτό τους, ο Μικές και η Ειρήνη έγιναν ένα με τη μοναξιά του Κίναρου. Της έδωσαν το δικό τους νόημα...
Η κυρα-Ειρήνη ήταν η αιτία της εγκατάστασης του ζεύγους στο νησάκι. «Με τράβηξε και μένα, τώρα δεν ξεκολλάμε από δω. Με την αγριάδα τον χειμώνα είναι ακόμα πιο όμορφα... Είμαστε κολλημένοι εδώ γιατί μας αρέσει...», εξηγεί πολύ απλά ο Μικές. Οι δυο γιοι ζουν στην Αυστραλία. Η κόρη τους στην Κάλυμνο. Κι ο Μικές με τη συμβία του στο μικρό τους βιλαέτι...
Δεν πάνε να λυσσομανούν οι αέρηδες τον χειμώνα, να κάνουν να δουν ζώσα ψυχή στο ερημονήσι 5 και 6 μήνες; Να μένουν χωρίς ψωμί, νερό και ρεύμα; «Εδώ πρέπει να προσαρμόζεσαι σε όλα, να τρως ό,τι βρίσκεις... Ωσπου βαστάς, καταλειμό δεν έχεις», λέει η κυρα-Ειρήνη.
Μια φορά τον χρόνο ο Μικές πηγαίνει στην Κάλυμνο για γενικές ιατρικές εξετάσεις, αφήνοντας φύλακα στο «πόδι» του το Ρηνιώ.
Επιστρέφει και τότε είναι η σειρά της κυρα-Ειρήνης να μεταβεί στον γιατρό για τον ίδιο λόγο. Ενα καΐκι, από το κράτος επιδοτούμενο, καταπλέει άπαξ της εβδομάδος από την Αμοργό, καιρού επιτρέποντος, κομίζοντας στο ζευγάρι τα αναγκαία προς βρώσιν.
Δεν έχουν παράπονο. Ενα μονάχα. Εδώ και έναν χρόνο το σταθερό τηλέφωνο χάλασε. Ομως οι τεχνικοί του ΟΤΕ, άγνωστο γιατί, δεν εδέησαν να πάνε να το φτιάξουν...
Ευτυχώς, υπάρχει το κινητό. Για να επικοινωνήσουν, ωστόσο, πρέπει ν' ανέβουν στην κορυφή του λόφου...
Ο Νίκος ο Βασάλος (από τη Λαγκάδα Αμοργού) είναι συναισθηματικά δεμένος με την Κίναρο.
Ο πατέρας του, ναυαγός με καΐκι χειμώνα καιρό πριν από πολλά χρόνια, είχε 5 μέρες να δώσει σημεία ζωής. Εθεωρήθη απωλεσθείς... Πλην όμως εσώθη, αφού έμεινε στο ερημονήσι χωρίς καμία επικοινωνία.
Δοθείσης της ευκαιρίας με το καλοτάξιδο πλεούμενο του Νίκου (τον Αγιο Φανούρη), τιμονιέρη τον Νίκο τον Γαβαλά και τον αδελφό του Μιχάλη και 1,5 ώρα πλου από το λιμάνι της Αιγιάλης, ρίξαμε άγκυρα στο ερημονήσι.
Η έπαρχος Καλύμνου Χρυσούλα Σιφουνιού με τους συνεργάτες της εγκαθιστούν τη γεννήτρια για τον Μικέ και την κυρα-Ειρήνη στην Κίναρο Κατά σύμπτωσιν, εκείνη την ώρα ένα υπέροχο σκαρί από την Κάλυμνο ξεφόρτωνε εφόδια για τον Μικέ και την Ειρήνη. Ηταν η έπαρχος Καλύμνου Χρυσούλα Σιφουνιού με τους συνεργάτες της.
Μια γεννήτρια για το ζευγάρι των ακριτών, εμφιαλωμένο νερό, ψωμί, ζυμαρικά, φρούτα και λαχανικά, τσιγάρα, καπνό και σιγαρόχαρτα για τον Μικέ...
Γλαστρούλες και λουλουδάκια για την κυρα-Ειρήνη. Ολα του κόσμου τα καλά.
Με τη γεννήτρια ο Μικές και το Ρηνιώ θα έχουν ρεύμα, θα λειτουργήσει επιτέλους το ψυγείο και ο καταψύκτης. Μετά την πανηγυρική εγκατάσταση της γεννήτριας, ολόκληρη η ομήγυρις, ντάλα μεσημέρι, παίρνει το μονοπάτι ανάμεσα στις ξερολιθιές προς το ξωκλήσι του Αϊ-Γιώργη. Ενθα ο πατήρ Παντελεήμων εκ Καλύμνου τελεί αγιασμόν... «Ανω σχώμεν τας καρδίας...». Μνημονεύει πάντας τους παρισταμένους, ενώ η ομήγυρις ψάλλει ομού: «Σώσον, Κύριε, τον λαόν σου και ευλόγησον την κληρονομίαν σου...».
Κατηφορίζουμε το κακοτράχαλο μονοπάτι, για να ξαποστάσουμε στο πέτρινο κονάκι του ζεύγους. Ο Μικές μάς αιφνιδιάζει: «Χάσαμε και τον Πάνο μας (τον Γεραμάνη)... Νύχτα μέρα μάς κρατούσε παρέα. Τέσσερις τα ξημερώματα καθόμασταν και τον ακούγαμε...». Η κυρα-Ειρήνη βάζει τα κλάματα. Γιατί, κατά πώς λέει, «τον αγαπούσαμε πολύ τον Πάνο...».
Μετ' ολίγον, αφού απολαύσαμε ένα δροσιστικό θαλάσσιο λουτρό στον σπάνιας ομορφιάς ορμίσκο της νησίδος, λύσαμε τις άγκυρες.
«Σήμερα ήταν μια πολύ όμορφη μέρα για μας. Είχαμε πολλούς και καλούς επισκέπτες...», είναι τα λόγια με τα οποία ο Μικές και το Ρηνιώ μάς αποχαιρετούν εγκάρδια.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 04/08/2005

Δεν υπάρχουν σχόλια: